Er bestaan vele soorten aloë, maar van de geneeskrachtige planten is aloë vera (of echte aloë) de belangrijkste.  De geschiedenis van aloë vera gaat enkele duizenden jaren terug.  Zo stammen de eerste schriftelijke vermeldingen, die in Egypte gevonden zijn, van ongeveer 1500 v.Chr.  Ook wordt aloë vera in de bijbel genoemd.

Aloë vera is een vetplant die hoort tot de familie der Liliaceeën.  Oorspronkelijk komt de plant uit de afrikaanse woestijn, maar tegenwoordig wordt zij in vele delen van de wereld gekweekt.  Het sap van haar langwerpige bladeren wordt in arabische en afrikaanse landen al sinds eeuwen gebruikt voor geneeskundige doeleinden.  Dit sap heeft een karakteristieke geur en is zeer bitter van smaak.  De werkzame bestanddelen zijn aloïne, polysacharide, harsen en bittere stoffen, maar ook vitaminen, mineralen, enzymen en aminozuren.

Het sap van aloë wordt eerst ingedikt en vervolgens verder verwerkt in preparaten voor zowel inwendig, als uitwendig gebruik.  Daarbij moet zeer snel te werk worden gegaan, omdat de waardevolle bestanddelen van aloë vera zeer snel oxyderen als ze met zuurstof in aanraking komen.

De belangrijkste werkzame stof van aloë vera is het muccopolysacharide acemannan.  Deze aktieve substantie ondersteunt het immuniteitssysteem doordat zij zich in de celmembranen innestelt en zo de cel tegen virussen en ziekteverwekkers beschermt.

Aloë vera heeft ook de eigenschap om giftige stoffen te verwijderen, voornamelijk in het spijsverteringskanaal.  Het helpt bij het terugdringen van schadelijke schimmels, parasieten, bacteriën en virussen en zuivert zo de darm.

In de natuurgeneeskunde heeft aloë vera zich duizenden jaren lang onder vele planten onderscheiden in gevallen van energieverlies, ter versterking van het immuniteitssysteem en bij het afbreken van schadelijke stoffen in het lichaam.